Tuincolumn: Reis door het Landje

Elbrich Fennema is een van drie initiatiefnemers van het Landje van De Boer in Overveen. Zeven jaar geleden een wildernis, inmiddels uitgegroeid tot een klein paradijs. Met een boomgaard, moestuin, bloemenborders en een kas. Vanaf nu elke maand in Home&Garden: Elbrich over haar belevenissen op het Landje.

Het Landje van De Boer is begonnen met een droom: van prachtige borders vol plukbloemen, weelderig begroeide schuttingen, kruiwagens vol kool en pompoenen, een knus terras onder wisteriaranken, een wigwam van wilgentegen voor de lathyrus en van een patchwork van slasoorten.

Maar als je tegen een kale kwart hectare aankijkt, is het raadzaam om die beelden naar ergens in het achterhoofd te parkeren. Een doel hebben is goed, maar belangrijker is: genieten van de reis.

Een tuin levert eindeloos veel verrassingen op die je zo maar zou kunnen missen als je te veel gefocust bent op het creëren van het plaatje in je hoofd. Eén van die verrassingen en ook een van de ontroerendste aanblikken in het voorjaar op het Landje: de klaprozen in de moestuin. Klaprozen gedijen goed op geroerde grond. Een moestuin is dus een ideale biotoop voor deze planten.

 ‘Een tuin levert eindeloos veel verrassingen op, die je zo maar zou kunnen missen als je gefocust bent op een bepaald plaatje’

De moestuin van het Landje is dubbel ideaal, omdat daar weekhartige moestuinders rondlopen die weliswaar knopkruid of melde genadeloos uitrukken, maar het niet over hun hart kunnen verkrijgen om klaprozen te ontwortelen. Inmiddels weten we tot wat voor immense pollen zo’n onschuldig rozetje uitgroeit en laten we niet, zoals in het eerste seizoen, alles meer staan. We hanteren een gedoogbeleid: in elk groentebed mogen drie à vier rozetjes blijven staan en in bedden waar ze niet in de weg staan, zoals tussen de knoflook, tolereren we er nog wat meer.

Het resultaat is een veld met impressionistische rode vlekken die lijken te zweven. Hoewel je hun contouren van een afstandje niet kunt onderscheiden, zie je meteen dat het klaprozen zijn. Roder rood is er eigenlijk niet. Van dichtbij moet je wel de moed bewonderen van de frêle blaadjes om zich bloot te stellen aan de krachten van de natuur. Wat een slimme overlevingsstrategie van de klaproos om mensen dusdanig te ontroeren dat ze niet wordt omgeschoffeld! Zo kan ze haar zaad weer uitstrooien: the survival of the frailest (vrij naar Darwin).